Bazı adamlar hüznü severdi. Mutluluk şekerli ve yapışkandı. Rahatsız ediciydi ve hayatı yatay olarak yaşatırdı. Oysa hüzün bir bardak demli çay kadar asil ve ihtiyaçtı. Hayatı derinlemesine sorgulatırdı. Aylarca kavga edip durdular. Kırdılar, kırıldılar. Yine de ondan vazgeçmeyi aklından geçirmiyordu. Çünkü kimsenin onun kadar canını acıtamayacağını anlamıştı. O can yakmayı çok iyi biliyordu. Birkaç cümle veya tavırla insan psikolojisine atom bombası atabilirdi. Eline makas verip önüne diz çöktüğünde aklına saç kesmek yerine boğaz kesmek gelen bir kadınla yaşamanın keyfi, dökülen saçları ile son buluyordu. BayHiçkimse(alıntı)
